14 / 32
vrije trap in het zestienmetergebied bij een 1-0
achterstand en Andersson scoorde... Toen zijn
er een paar deuren gesneuveld en de tv deed
het opeens ook niet meer zo goed. Sinds 1972
is Schalke geen kampioen meer geweest, we
waren zo dichtbij.”
KNOP OM
Op de vraag of Marco zich kampioen heeft
gevoeld klinkt een overtuigend en volmondig
“Ja”. “Vier minuten lang”. Enige zelfspot is hem
nu niet vreemd. “Het was een paar minuten
feest in de kleedkamer. Nee, de champagne
was nog net niet ontkurkt maar er werd al flink
Paulaner uitgedeeld. Hier deed je het voor. De
week erna zouden we de Pokalfinale spelen
tegen Union Berlin dus ik verheugde me al
op de dubbel! Ja, het waren vier hele, fijne,
minuten.”
“En uiteindelijk heb je dus niks. Dan ga je naar
buiten, waar de fans op het beeldscherm ook
die goal van Bayern hebben gezien. Mensen
huilden nog steeds maar nu om een andere
reden. Achter de tribune werd een enorm
vuurwerk afgestoken. Communicatiefoutje...
Toch moest de knop vrij snel om, want die
Pokalfinale stond voor de deur. We kregen 3
dagen vrij om het hoofd leeg te maken, maar
ik dacht, wat doe ik nu hier? De voorbereiding
op de wedstrijd tegen Union Berlin ging
alleen maar over wat er gebeurd was. Gelukkig
speelden we ‘maar’ tegen een club uit de 2.
Bundesliga, wonnen we met 2-0 en ging ik
alsnog met een lekker gevoel op vakantie.”
ORANJE
Twee keer werd Van Hoogdalem uitgeroepen
tot beste verdediger in de Bundesliga. “Ik had
gewoon een hele goede timing. Jan Koller won
geen enkel kopduel van me. Giovanni Elber van
Bayern en Stéphane Chapuisat van Dortmund
hadden het ook altijd lastig tegen me. Ik heb
ook nooit een elleboog uitgedeeld, maar wel
gekregen! Of ik wel eens wat van bondscoach
Dick Advocaat vernomen heb in die tijd?
Nooit!” Marco windt er geen doekjes om, hij
vindt het op z’n minst verwonderlijk. “Er was
nota bene een vriendschappelijke wedstrijd
tussen Duitsland en Nederland in ons stadion.
Nooit een telefoontje, niets. Natuurlijk vond
ik dat gek want ik presteerde wekelijks goed
tegen de betere spitsen in een van de zwaarste
competities. Advocaat had zijn vaste clique, daar
kwam je niet zomaar tussen. Wat dat betreft is
er weinig veranderd in het selectiebeleid, kijk
maar naar Virgil van Dijk, hoe lang heeft die
moeten wachten?”
“Chapuisat? De Kohlenpott Derby? Hoe dat
was? Heerlijk... Waanzinnig!” Zijn ogen verraden
dat hij er nu nog van geniet. “Vooral als je
er maar weinig verliest zoals wij toen. Ruim
80.000 mensen in Dortmund. De adrenaline
giert dan door je lijf, de week ervoor ook al! Ook
de fans zijn die week maar met één ding bezig.
Ondanks de rivaliteit lopen geel en blauw
gewoon door elkaar naar de wedstrijd en terug.
Er was toen amper rottigheid. Toen hadden we
veel eigen spelers dus dat leefde toen meer dan
nu. Nu spelen er Italianen of Zuid-Amerikanen,
die zijn meer met hun eigen ding bezig. Leg
hen die sentimenten maar eens uit. Voor hen
is dat een wedstrijd zoals vele andere. Dat zag
ik verleden seizoen ook bij Roda. In de derby’s
werd niet door iedereen gegeven wat je bij een
derby moet geven.”
SUPPORTER
“Ik kom maandelijks bij Schalke. Ik koop mijn
eigen kaartjes en zit gewoon tussen de fans. Ik
hoef niet zo nodig tussen de bobo’s te zitten.
Ik voel me verbonden met de club. Laatst ben
ik mee gegaan naar de uitwedstrijd tegen Real
Madrid. Liep ik in de ‘Fanmarsch’ mee naar
Bernabeu. Ik begon vooraan maar eindigde
een kilometer achter de meute, zoveel mensen
wilden met me op de foto. Ja, daar geniet ik nog
veel respect.”
“Welke kleur voetbalschoenen ik zou
dragen als ik in deze tijd zou spelen? Zwart
natuurlijk!” Luid en duidelijk. “Bij Schalke is het
ondenkbaar dat je op gele schoenen speelt.
Een voetbalschoen hoort zwart te zijn, niet roze
of paars! Laatst liet iemand me zijn nieuwe
schoenen zien. Hij vertelde ‘kijk er zit een sokje
aan’. Ga voetballen denk ik dan. Een sokje...
Zorg dat je er 20 inlegt en dan praten we wel
verder!”
d’r Koempel
14