VoetbalJournaal Etten Leur, februari 2018

ETTEN-LEUR 17 Als winnen het doel is WWW.MOREFOOTBALLS.COM Met of zonder vliegende keep. luyten.nl | voor je hypotheek... Ricardo de Wit keerde in de zomer van 2017 terug bij Victoria’03. De spijkerharde laatste man was toe aan een rentree na een avontuur van drie seizoenen bij het Zevenbergse VV Virtus. Bij zijn terugkeer kreeg hij direct de aanvoerdersband om zijn arm. De Wit kwam ruim zeven jaar geleden voor het eerst bij Vi- ctoria’03. De Hagenees was met zijn vrouw samen gaan wonen in Oudenbosch en wilde de mensen in het dorp leren kennen. Met zijn keuze voor Victoria’03 stelde hij plezier boven zijn sportieve ambities. “Ik heb altijd bij Haaglandia ge- voetbald, in de jeugd speelden we zelfs als enige amateurclub een seizoen in de eredivisie. Toen namen we het onder meer op tegen het Feyenoord van een harde verdediger. “Ik vind het heerlijk om te zien dat ik een te- genstander uit de wedstrijd speel en hij gefrustreerd raakt. Ik kan er echt van genieten als zo’n jon- gen dan gewisseld wordt. Ik moet het van mijn mentaliteit hebben, ben niet vies van een harde tack- le. Ook op de training doe ik dat weleens, om de boel een beetje scherp te houden. Als het nodig is, vliegen mijn tegenstanders over de boarding heen.” Victoria’03 presteerde in de eerste seizoenshelft erg goed, halver- wege de jaargang stond de ploeg bovenaan samen met de twee andere derdeklassers uit de ge- meente Halderberge: Hoeven en Gastel. “Iedereen knokt voor elkaar in deze groep. We hebben een hele jonge ploeg, met een paar ouderen die voor ervaring zorgen. Ik had het niet verwacht, maar wel gehoopt dat het zo goed zou gaan.” door Virtus benaderd en ben die uitdaging aangegaan.” Maar toen Victoria’03 enkele seizoenen la- ter weer promoveerde, keerde De Wit terug. “Mijn vrouw was in- middels zwanger van ons tweede kind en die ritjes naar Zevenber- gen begonnen me op te breken. Het bestuur vroeg of ik terug wil- de komen, ze konden wel iemand gebruiken met mijn ervaring. Dat heb ik gedaan.” Als een van de oudsten kreeg De Wit direct de aanvoerdersband. “We hebben een jonge groep, ik neem die gasten graag op sleep- touw.” Hij staat verder bekend als Wijnaldum, Clasie en De Guzman. Vanaf mijn zestiende deed ik al mee bij de senioren, we speel- den altijd in de eerste klasse of hoofdklasse. Maar mijn vrouw en ik kregen al snel een kind, waar- door het voetbal sowieso minder belangrijk werd. Het is nu echt een hobby en ik heb het bij Victoria’03 prima naar mijn zin. Je went snel aan het niveau.” Toch verruilde De Wit sportpark Albano enkele seizoenen voor de velden van Virtus in Zevenbergen. “We degradeerden met Victo- ria’03 naar de vierde klasse, dat vond ik toch wat te laag. Ik werd ‘Als het nodig is, vliegen ze over de boarding heen’ Als verantwoordelijke voor de jongste voetballertjes bij VV Wernhout doet John Adriaensen er alles aan om de jeugd uit het dorp warm te maken voor het spelletje. Nu de schoolklassen krimpen is dat niet makkelijk, maar toch krijgt het bestuurslid het samen met de andere vrijwilligers voor elkaar om het ledenaantal stabiel te houden. Een jaar of zeven geleden kwam Adriaensen bij voetbalvereniging Wernhout terecht. Oorspronke- lijk komt hij uit Achtmaal, maar zijn kinderen werden lid van de club uit Wernhout. Adriaensen is niet het type dat passief langs de lijn gaat staan, dus begon hij al snel met de functie van leider en trainer. Een jaar of vier gele- den werd hij bestuurslid voor de jongste jeugd. “De oudere elf- tallen zijn vaak alleen maar met voetbal bezig, bij deze jongere junioren is dat eigenlijk maar bijzaak. Je bent ook bezig met dingen als veters strikken, praat met ze over school en probeert ze in toom te houden. Ik vind het heerlijk om die kinderen vol energie het veld op te zien ren- nen en ze dan een uitlaatklep te bieden.” Zelf was Adriaensen geen erg begenadigde voetballer. “Ik heb twee rotte knieën, daar- door moest ik al vroeg stoppen met voetballen en ik ben ook niet zo technisch onderlegd dat ik alles voor kan doen tijdens de trainin- gen. Bij deze categorieën is dat niet zo’n probleem.” Adriaensen ziet de schoolklas- jes steeds kleiner worden en dat baart hem zorgen. “Wij moeten het puur hebben van de aanwas vanuit Wernhout. Tot nu toe krij- gen we het voor elkaar om de aantallen stabiel te houden, door een steeds hoger percentage van de jeugd aan het voetballen te krijgen. Dat doen we met open trainingen, we vragen niet gelijk contributie, maar alle kinderen kunnen eerst eens ervaren of ze het echt leuk vinden. En als ie- mand gaat voetballen, is de kans groot dat hij of zij vriendjes of vriendinnetjes meeneemt. Zo’n 75 procent van de kinderen uit Wern- hout zit tegenwoordig op voetbal, dat gaat dus goed.” Hij geniet van de ontwikkeling die hij ziet bij de kinderen. “Zowel indi- vidueel als in teamverband. Je ziet ze leren voetballen als een team, ze leren dat ze het niet alleen kunnen. Ze moeten samen plezier hebben, dat is het belangrijkste.” Kwaliteit is op deze leeftijden nog van ondergeschikt belang, vindt Adriaensen. Het deert hem dan ook niet dat zijn teams vaak met grote cijfers verliezen van de ande- re clubs uit de gemeente Zundert. “Het aantal talenten in een team komt in golfbewegingen. Maar het maakt deze kinderen zelf echt niet veel uit wat de uitslag is. Zolang ze maar plezier hebben. Ook al verlie- zen ze met 20-1, dan vieren ze dat ene doelpunt alsof ze de Champi- ons League hebben gewonnen. Dat is mooi om te zien.” Voetbalvereniging Wernhout leert kinderen meer dan voetbal Wat begon als een grap, is na 15 jaar een groot succes geworden. De supportersvereniging van VV Achtmaal zorgt voor een boel opschudding bij de voetbalclub. Initiatiefnemer Herman Koeken leek het een lu- diek idee om een supportersvereniging op te richten voor een eerste team dat stijf onderaan stond in de vijfde klasse. Hij vond een aan- tal medestanders en ging aan de slag. De vereniging kreeg de titel ‘De Gouwe Wiesel’, verwij- zend naar de carnavalsnaam De Goudpoepers van Achtmaal. Na een eerste zondagmiddag donateurs werven, had de ver- eniging al zo’n honderd leden die ieder 15 euro betaalden, zonder dat er überhaupt een helder doel was. “We beloofden alleen dat we een knallend eind- feest zouden organiseren. Dat hebben we gedaan, sinds de op- richting in 2004 elk jaar weer”, vertelt Patrick van Aert, een van de bestuursleden. “We hebben verder geen leden, maar donateurs die elk jaar 10 euro betalen. Al dat geld gaat naar de club, naar merchandi- se, feestjes of ludieke acties. Zo hebben wij pannenkoekenmix uitgedeeld bij wedstrijden van het eerste, toen dat team nog niet zo goed presteerde en Van Basten net uitgemaakt was voor pannen- koek door een supporter.” Van Aert merkt dat de suppor- tersvereniging mensen naar de club brengt. “Je hebt het gevoel dat je weer ergens bij hoort. Hoewel je gestopt bent met voetballen, ken je toch nog genoeg mensen in de kantine waar je in de rust een biertje mee kunt drinken dankzij de supportersvereniging.” Van Aert vindt het wel tijd voor uitbreiding van het bestuur van de supportersvereniging. “Ik sta ook niet meer elke week langs de lijn, daar heb ik de tijd niet voor. Vroeger organiseerden wij zelfs busreizen naar uitwedstrij- den, zodat supporters ook daar rustig wat biertjes konden drin- ken zonder zich druk te hoeven maken over de terugreis. Het wordt tijd voor een frisse wind en nieuwe initiatieven.” De supportersvereniging van Achtmaal