VoetbalJournaal Lekstroom, september 2018

31 Puur. Voetbal. Als winnen het doel is WWW.MOREFOOTBALLS.COM Met of zonder vliegende keep. ,, Eigenlijk zijn we trainers’’, lacht Willen Huiberts. De Houtenaar doelt daarmee op de varia aan taken die hij samen heeft met zijn maatje Ebo Ebens. Het duo gaat samen de complete damesselectie trainen van ’t Goy. ,, We zijn er bijna alle dagen in de week mee bezig’’, vult Ebens aan. DOOR TON VAN ZOEREN GEER EN GOOR Sinds 2015 zijn ze actief bij het meisjesvoetbal in ’t Goy. Hun terrein was het meisjesvoetbal en willen nu weer te gaan bouwen aan de dames tak en het verloren ter- rein herwinnen. ,, Het wordt een jaar van bouwen’’, legt Ebens uit. ,, We moeten weer onder- aan beginnen, maar wel met veel plezier’’, vult Huiberts aan. Het plezier in het spelletje en de omgang onderling hebben de twee hoog in het vaandel staan. ,,We houden van humor en brengen dat over naar de groep. Ze noemen ons ook wel de Geer en Goor van ’t Goy.’’ Uitstapjes, etentjes, trainings- kampen in het buitenland, trai- nen op verschillende locaties, zijn een greep uit de activitei- ten die de dames enthousiast houden. Trainersduo wil verloren terrein ’t Goy dames herwinnen Plezier hebben is belangrijk voor Ebo Ebens en WillemHuiberts Afscheid van Mister Schalkwijk met beide zoons TAXICHAUFFEUR Veel dames komen uit Houten, want het dorp ’t Goy met onge- veer 700 inwoners kan onmoge- lijk hofleverancier zijn op Sport- park De Eng. ,,Bij Delta Sports’95 en Houten vallen veel dames bui- ten de boot en willen toch graag op redelijk niveau voetballen. Zo komen ze bij ons terecht’’, aldus Ebens. Zijn compagnon Huiberts lacht: ,, We waren zelfs taxi- chauffeur, want we haalden en brachten ze weer met een busje naar Houten. Dat werd gewaar- deerd, want het was best een eind fietsen naar hier. Nu niet meer, want de fietspaden zijn inmiddels veiliger geworden. Dat busje gebruiken we nog steeds voor de uitwedstrijden. Dat vin- den de meiden leuk. Het brengt saamhorigheid in de ploeg. Vijf- enzestig meisjes/dames hebben zij tot hun beschikking. Toch zal voornamelijk de aandacht uit- gaan naar het vlaggenschip en de MO-19. Ebens : ,, Maar ook de ove- rige teams zullen we in de gaten houden. We willen over de hele linie alles weten.’’ HANDHAVEN De twee voelen zich thuis bij ’t Goy. ,, Het is snel je tweede huis. Ik kwam hier voor het eerst en vrijwilliger Ries Hoogland vroeg gelijk of ik koffie wilde. De tweede keer wist hij mijn naam al. Het is een kleine club waar je niet gek moet doen’’, weet Huiberts. Het niveau van damesvoetbal baarde bij hun komst wel zorgen. Ebens blikt terug naar 2015: ,, ’t Goy speelde vroeger altijd op hoog niveau. Het was één de clubs die lang in de tweedeklas vertoefde. Daar is wegens diverse redenen niets meer van over. De meiden hingen er net zoals bij andere ver- enigingen maar bij.’’ Opbouwen is het toverwoord voor Huiberts: ,, Dit seizoen staat in het teken van handhaving in de derdeklas. Meer zit er niet in. Aan ons zal het niet liggen. Wij zijn aanjagers en moeten hard werken om de mei- den te binden door ze een leuke tijd te bieden.’’ Aan het gras zal het niet liggen, want het natuur- gras ligt er bij als een biljartlaken. Ebens: ,, Dat is de verdienste van Ries Hoogland. Die woont hier om de hoek. Dat gras is zijn vrouw. Het belooft een gedenkwaardige middag te worden: zondag 23 september 2018, 14 uur. Dat is de dag dat de nestor van Schalkwijk definitief zijn voetbalschoenen aan de wilgen hangt. Een afscheidswedstrijd tussen Schalkwijk 4 en FC Driebergen 2 zal het sluitstuk vormen van een indrukwekkende staat van dienst die de 65-jarige Wim van der Linden in zijn dorp heeft afgewerkt. DOOR HANS VAN ECHTELT Samen met zijn twee voetballende zoons Tommy (29) en Sander (32) zal hij die middag nog anderhalf uur spelen om daarna tot in de kleine uurtjes terug te blikken op alle we- derwaardigheden die Wim heeft meegemaakt in zijn langdurige voetballoopbaan. De wedstrijd wordt natuurlijk geflo- ten door een andere nestor, name- lijk Ben Untied, voormalige trainer van Schalkwijk en tegenwoordig nog clubscheidsrechter bij VSC. ,,Ik vind het een hele eer om op die middag van de partij te zijn,’’ zegt Ben. ,,Ik heb Willem nog getraind in de peri- ode dat ik coach was bij Schalkwijk, en ook daarna ben ik nog geregeld in het dorp geweest om een wedstrijd- je van het vierde te fluiten. Wim was een van de beste voetballers die ik in mijn trainersloopbaan heb mee- gemaakt. Het feit dat hij nu nog met zijn twee zoons voetbalt, zegt alles. Ik denk zelfs dat het tamelijk uniek in Nederland is dat een vader van 65 met zijn zoons samen voetbalt.’’ Wim was aanvankelijk gestopt op zijn 38-ste jaar vanwege ernstige fysieke problemen aan zijn knie. ,,Ik ben toen jeugdtrainer geworden van de teams waarin mijn zoons speelde. Toen na een jaar of tien die knie weer goed aanvoelde, ben ik zelf weer gaan spelen in een la- ger team. Op en bepaald moment kwamen mijn zoons ook in dat elf- tal spelen, dat maakt het voor een vader natuurlijk extra leuk. En ook voor Wilma, mijn vrouw, die jaren- lang als vrijwilligster voor de club actief is geweest, werd het op die manier natuurlijk extra leuk om op zondagmiddag te komen kijken.’’ Voor de tegenstander van Schalk- wijk 4 was het aanvankelijk nog wel bijzonder wanneer er ‘Pa’ werd ge- roepen door spelers van de tegen- partij. ,,Maar daar is iedereen nu wel een beetje aan gewend geraakt, ze zullen dat woordje in de toekomst dus niet meer horen.’’ Beide zoons hadden er geen hinder van dat hun vader als laatste man nog wel eens kritische aanmerkingen had. Sander: ,,Wanneer er iemand van ons gebles- seerd raakte, had hij weinig medelij- den. Dan moeten jullie er maar een beetje feller ingaan,’’ was steevast zijn commentaar. ,,Want zelf trok hij zijn been ook nooit terug, als er een tegenstander in de buurt was.’’ Zoveel publiek als er destijds inVleu- ten was, toen Schalkwijk de kampi- oenswedstrijd in 1975 tegen Hertha speelde, zullen er op zondag 23 sep- tember niet op Blokhoven komen kijken. Wim: ,,Ja, die beslissingswed- strijd was wel een van de hoogte- punten uit mijn periode als eerste “ Ze noemen ons ook wel de Geer en Goor van ’t Goy” elftalspeler. Willem Schreijer was toen trainer, een geweldige man die ons optimaal kon motiveren. Als stadse man voelde hij zich meteen thuis bij onze dorpsclub. Tijdens het kampioensfeest na afloop is hij nog in de Schalkwijkse wetering beland. Hij had niet in de gaten dat er een- denkroost lag en dat je daar niet op kunt lopen. Zoiets vergeet je je hele leven natuurlijk niet meer.’’ Eric Jacobs, met Andre Hommel- berg al jarenlang leider van Schalk- wijk 4 heeft grote waardering voor de prestaties van zijn 65-jarige li- bero. ,,Hij is een voorbeeld voor de jongeren qua wedstrijdmentaliteit en verzaakt nooit. Een voetbaldier bij uitstek die niet ten onrechte als Mister Schalkwijk wordt be- schouwd. We zullen hem zeker een mooi afscheid geven, dat heeft Wim ten volle verdiend. Jammer dat zijn zoons afgelopen seizoen wegens blessures en werkverplichtingen vaak niet konden meespelen maar op 23 september zullen zowel San- der als Tommy in het veld staan. Wie mag het als 65-jarige meema- ken dat hij samen met twee zoons kan spelen.’ Wim van der Linden samen met zijn zoons Sander en Tommy met wie hij op 23 september zijn afscheidswedstrijd bij Schalkwijk 4 gaat spelen. Foto: Josta Kuijer