VoetbalJournaal Westland, maart 2019

9 Puur. Voetbal. Als winnen het doel is WWW.MOREFOOTBALLS.COM Wie aan Lyra komt, komt aan Jan van den Bos “Soms”, zegt Jan van den Bos. “Kan ik flink nijdig worden. Pisnijdig, als ik zie dat die jongelui niet netjes omgaan met de spullen hier. Ik vlieg er dan meteen op. Daar moet ik een beetje mee oppassen, anders ben ik de boeman.” Jan van den Bos behoort bij Lyra tot ‘De Rode Jas- sen’, het is de Lierse bijnaam voor de leden van de vrijwilligersploeg die er- voor zorgen dat alles schoon is en netjes blijft op het fraaie complex van de club. “Ik denk dat veel leden geen flauw benul hebben wat wij allemaal doen”, zegt hij. “Of dat jammer is? Je ziet veel ouders die denken dat een voetbalclub een crèche is, waar je je kroost kan brengen en later weer kan ophalen. Ze vergeten dat we gewoon een vereniging zijn waar we het met zijn allen voor elkaar moeten boksen.” In het vele vrijwilligerswerk kan Van den Bos (77) omschreven worden als een loyale en hard- werkende kracht. Hij is zes da- gen van de week op de club. “Vanmorgen ben ik om acht uur begonnen”, zegt hij, als hij even pauzeert. “Net was ik even aan het rommelen in de keuken. Er zijn altijd klusjes te doen. We hebben altijd veel schoonmaak- werk. We hebben een ploeg van vijf man die de lijnen op de vel- jarenlang scheidsrechter ge- weest op zaterdag. Totdat een goede vriend van me zei: Jan, de spelers vinden dat je het niet meer kan bijlopen. Dat was voor mij het sein om te stoppen. Ik was intussen 73 jaar” Het betekent niet dat de voor- malig rijschoolhouder (‘ik heb 2432 mensen aan een auto- en 658 aan een motorrijbewijs geholpen’) zaterdag thuis op de bank zit of ligt. “Zaterdag is mijn langste dag. Dan ben ik er al om zeven uur om teams en scheidsrechters te voorzien van drinken en thee.” Daarnaast is Van den Bos, die zestien jaar voorzitter was van de Lierse zwemvereniging Wa- terloo, de ‘sleutelman’, hij be- heert de sleutels van alle kleed- kamers. “Dat is een heel gedoe, want we hebben 24 kleedka- mers. Ik zit er altijd bovenop, want ik wil dat alle sleutels te- rugkomen. Soms ontbreekt er één, die is dan per ongeluk er- gens in een tas verzeild geraakt. Dan ga ik dezelfde avond nog bellen. Vrijwel altijd komt die sleutel weer terug.” den trekken. Op maandag zijn twee mannen bezig met het legen van de prullenpakken en het afvalvrij maken van de par- keerplaats. Als hier zaterdag gespeeld is, kom je soms een vreselijke bende tegen.” Van den Bos corrigeert zich- zelf vrijwel meteen. “Er zijn ook teams die de boel netjes ach- terlaten. Dan kijk ik zaterdag de kleedkamer in en zie ik één zooi- tje. ‘Jan, komt goed’ hoor ik dan. Als ik maandag dan kom is alles netjes. Zo heb je ze ook.” Hij is er iedere dag tot half twaalf, twaalf uur. “Ik ben op mijn 70ste gestopt met werken. Ik deed altijd al wat klusjes, maar ben echt begonnen toen de tri- bune opgeknapt moest worden. Die was eerst bruin, die hebben we in het rood en wit geverfd.” Van den Bos is sinds 1966 lid van Lyra. “Ik ben in dat jaar van Rijswijk naar De Lier verhuisd. In 1967 ben ik scheidsrechter geworden. Tot mijn 45ste heb ik voor de KNVB gefloten. In die tijd moest je op die leeftijd stop- pen en mocht je alleen nog maar jeugd fluiten. Daarna ben ik nog Jassen als doelpalen. Bob Zwinkels schrijft plezier met grote P meer bij geweest sinds hij gebo- ren is”, lacht Zwinkels. “Wakker is wakker, hé.” “De eerste maanden zijn, zeg maar, voor de moeder. Veel ver- zorgen. Op een gegeven moment krijg je interactie. Je hebt van te- voren geen idee hoe het vader- schap is, maar het is prachtig.” Stach staat het selectievoetbal bij Lyra echter niet in de weg. “Als je ouder wordt, word jemeer bewust van het plezier. Dat heb ik nog bij iedere training en wedstrijd.” Dat gaat niet ten koste van zijn fanatisme. “Nee hoor. Ik heb een vreselijke hekel aan een houtje- touwtjetraining. Dat komt mis- schien ook doordat ik al sinds 2009 in Den Haag woon en daar- door toch iedere keer een tijdje in de auto moet zitten. Ik hou wel van pittig en serieus trainen.” Het was jaren geleden dat Zwin- kels door een blessure aan de kant stond. “In mijn beginjaren bij Lyra was het een plaag, ham- stringblessures. Gelukkig groeide ik erover heen.” Hij beleefdemet Lyra hoge pieken en diepe dalen. Hij promoveerde met de Lierenaren naar de eerste klasse, hij degradeerde ook naar de tweede en zelfs de derde klasse. Al zijn leeftijdsgenoten zeiden het selectievoetbal na verloop van tijd vaarwel, Zwinkels bleef ‘in love’ met Lyra 1. Nog steeds geniet hij. “De training vind ik geweldig, de wedstrijden ook. Ik haal er enorm veel voldoening uit.” Dat is ook niet veranderd door de komst van zoontje Stach, die inmiddels vijftien maanden is. Het heeft zijn leven nog ver- der verrijkt. “Uitslapen is er niet Dat hij momenteel in de wachtka- mer zit - trainer Pim van der Hoorn geeft de voorkeur aan spitsen Jack Binnendijk en Roy van der Star – hoort erbij. Klagen en ‘mi- auwen’ over zijn bijrol nu doet hij niet. “We zijn dit seizoen van een 4-3-3 naar 4-4-2 systeemgegaan. De consequentie daarvan is dat er een aanvaller minder nodig is. Ik kan me wel richten op een plek op het middenveld, maar daar is de concurrentie nog groter.” Het zegt ook wel iets over de sta- tus van Lyra dit seizoen. De Liere- naren hebben onder leiding van trainer Pim van der Hoorn weer kleur op de wangen gekregen. Met Wateringse Veld-GONA zal Lyra moeten uitknokken welke ploeg kampioen wordt in de derde klas- se. “Pim past heel goed bij deze groep,” denkt Zwinkels. “Hij staat in het dagelijkse leven voor de klas. Hij weet heel goed en duidelijk te maken wat hij van ons als spelers- groep wil. Hij laat de spelers daarin ook meedenken. Voor de wedstrijd tegen Verburch had hij drie groep- jes van spelers gemaakt die het spel van Verburch moesten analy- seren en aan de hand daarvan de tactiek moesten bepalen.” Bob Zwinkels is de speler er niet naar, als hij niet in de basis van Lyra 1 staat, om meteen uitleg te vragen van zijn trainer. “Ik weet intussen hoe het in het voetbal werkt. Mijn moment komt wel weer, denk ik dan.” “Het hoort er ook bij”, zegt de archi- tect van beroep. “Soms speel je de hoofdrol, soms de bijrol. Ik kweek ook liever geen zitvlees op de bank, maar met drie spe- lers voor twee posities voorin weet ik ook dat mijn beurt wel weer komt. Een schorsing is zo opgelopen, ook een blessure zit in een klein hoekje.” Zwinkels, die op 8 maart 34 jaar wordt, weet daar alles van. Hij was dit seizoen lange tijd uitge- schakeld door een hamstring- blessure. “Stom, stom, stom”, zegt hij over het moment toen hij de blessure opliep. “Het was in de wedstrijd tegen Watering- se Veld-GONA. We verloren met 8-1 en stonden dik achter. Ik had, met mijn ervaring, beter moet weten. Het was een onbezon- nen actie.”