VoetbalJournaal Voorne Putten, voorjaar 2019

21 Puur. Voetbal. Als winnen het doel is WWW.MOREFOOTBALLS.COM Teamkleding met de perfecte pasvorm. Aad Andriessen wekt Zuidland tot leven Vrouw- en meisjesbolwerk Zuidland is levenswerk Hans Schelvis Zuidland beleeft ongetwijfeld één van de meest bewogen seizoenen van de laatste decennia. De beslissing van voorzitter Dave Chong om zich in eerste instantie niet herkiesbaar te stellen en het signaal dat daar vanuit ging, gaf een positieve reactie op sportpark Nibbeland. Chong kwam op zijn besluit terug en bleef op zijn post. Met vier senioren- en zes jeugdteams is Zuidland hét bolwerk van het vrouwen- en meisjesvoetbal in Voorne-Putten. Architect van het stevige bouwwerk dat op sportpark Groot-Nibbeland is neergezet is algemeen coördinator Hans Schelvis (54). “Een brede basis is een vereiste om een toekomst te hebben.” Niet minder on- rustig was het in sportief opzicht. De ervaren trainer Peter de Haan kreeg de hoofd- macht maar niet aan de praat. Na maanden van kwakkelen en hopen op betere tijden greep de club- leiding in maart in en stuurde de oefenmeester op vervroegd voet- balpensioen, in de hoop dat dat tot een schokeffect zou leiden. Zuidland haalde vervolgens oude bekende Aad Andriessen over om het zinkende schip dat Zuidland in de tweede klasse was vlot te trek- ken. “Als een andere club mij had gevraagd, had ik het niet gedaan”, zegt Andriessen, die namens Sparta de velden in het betaalde Schelvis vierde on- langs met vrouwen 2 het kampioen- schap. “We pro- moveren nu naar de derde klasse en daardoor hebben we volgend seizoen een prachtige opbouw. Vrouwen 1 in de tweede klasse, het tweede in de klasse daaron- der, het derde in de vierde klasse en het vierde in de vijfde klasse. Voor iedere voetbalster, talentvol of minder getalenteerd, hebben we een niveau.” Die brede basis is volgens Schelvis nodig omeen toekomst te hebben. “Wij krijgen ook nog wel een keer een tikkie, maar dat komt harder aan als je één team hebt dan vier.” Hij maakt zich zorgen over het vrouwenvoetbal op Voorne-Put- ten, dat volgens hem moeizaam van de grond komt. “In totaal zijn er acht teams, waarvan de helft bij ons. Vier andere clubs hebben één team. Dat is best zorgwekkend, zeker in tijden dat het vrouwen- voetbal volop in de schijnwerpers staat.” Zelf houdt hij ontwikkelingen bij andere clubs nauwlettend in de gaten. “Als er vrouwenteams el- ders omvallen, meld ik me. Zo lopen er nu hier ook voormalige speelsters van FC Vlotbrug en Bot- lek bij ons. In de regel zijn vrouwen meer geneigd om te reizen voor het voetbal dan mannen.” Schelvis viert dit jaar zijn jubileum als trainer in het vrouwenvoetbal. Vijfentwintig jaar geleden zei hij ja toen zijn club Zwaluwen in Vlaar- dingen vroeg zich over de vrou- wen te ontfermen. “Ik had zoiets van ‘ waarom niet?’. Veel kan ik Olga Kerkhof  Onafhankelijk deskundig voedingsadvies voor de hond  Gediplomeerd honden masseur 06 - 24 25 90 25 | www.care4kyno.nl 0228879.indd 1 14-5-2019 14:55:46 Deel je onze droom? Sms NIER naar 4333 of kijk wat jij kunt doen op nierstichting.nl Met 1 SMS doneert u eenmalig € 2 (exclusief telefoonkosten). Meer informatie: www.nierstichting.nl/sms Onze droom voor nierpatiënten is nierziekten genezen . voetbal afstruint op zoek naar bruikbare spelers. Dat de oud-prof een uitzondering maakte voor zijn oude club had te maken met de kans op succes. “Kijk, ik heb nooit gezegd dat ik Zuidland even ga redden. Ik heb alleen aangegeven dat ik het wel wilde proberen. Dat kan in deze constructie alleen als je eerder met deze spelers hebt gewerkt.” Als een typische Engelsemanager was Andriessen de voorbijemaan- den actief op sportpark Nibbeland. “René Rapmund leidde op dinsdag en donderdag de trainingen, ik was er op donderdag en op zaterdag”, verduidelijkte Andriessen, na de winst op VVOR in de nacompetitie (1-3), zijn rol. In dat typische Engelse model observeerde hij vooral. “Vanwe- ge mijn fysieke ongemakken is het voor mij lastig om training te geven. Bij Zuidland ging het ook niet specifiek om een bepaalde manier van trainen. Peter is een uitstekende trainer. Het lag veel meer aan het feit dat het zelfver- trouwen in de ploeg volledig was verdwenen.” Dat bleek ookwel uit de resultaten. Toen het koppel Andriessen/Rap- mund aantrad, kon Zuidland zelfs nog geen dubbele cijfers schrijven. Het elftal was meer dood dan le- vend. Het was aan de 58-jarigeAn- driessen om Zuidland uit de coma te laten ontwaken. “Het was puur eenmentale kwestie. Daar is maar één remedie voor: praten, praten en nog eens praten.” Hij nam de trainingen en wedstrij- den goed in zich op, nam zijn spe- lers één voor één apart. Hij bleef praten totdat hij de gevoelige snaar raakte. Dankzij een indruk- wekkende eindsprint kon ‘zeke- re’ degradatiekandidaat Zuidland zich nog plaatsen voor de herkan- sing. “Deze ploeg heeft kwaliteit zat om in de subtop van de twee- de klasse te spelen. Vorig seizoen werden we vijfde en je kunt mij niet vertellen dat vrijwel dezelfde ploeg, die er zelfs nog wat sterker op geworden was, er een jaar later niets of weinig meer van kunt. Dat geloof heb ik geprobeerd omop de jongens over te brengen.” er niet aan kapot maken. Toen ik begon hadden we 26 vrouwen en meisjes, toen ik jaren later vertrok zaten we op 175.” Hij promoveerde met het eerste elftal in vijf jaar tijd vier keer, een erelijst om trots op te zijn. “Ik zal zeker mijn aandeel hebben gehad, maar als trainer trap je de ballen er niet in”, bagatelliseert hij zijn rol. “Ik had goed materiaal, vandaar dat we tot de eerste klasse reik- ten.” Het Ridderkerkse RVVH, een grote naam in het vrouwenvoetbal, pik- te hem op. “Ik zou daar vrouwen 1 gaan doen, dat was gepromo- veerd naar de landelijke hoofd- klasse, toen het hoogste niveau van Nederland. Ik kreeg te maken met speelsters die al bij het Ne- derlands elftal trainden. Ik had al- leen maar TC3 en had al snel in de gaten dat mijn manier van werken niet paste bij de ambities van die meiden. Ik heb dat bij de club aan- gegeven, je moet je grenzen ken- nen. Ik heb vervolgens jarenlang het tweede en het derde getraind. Zelfs nog een jaar samen.” “RVVH wilde mij graag in de rol van coördinator. Ik had een goede band met voorzitter Mario Papavoine en met hemafgesproken dat ik, als het mij niet zou bevallen, na een half jaar zou stoppen. Dat heb ik ook ge- daan, ik miste het gras. Ik wilde op het veld staan, niet langs de lijn.” Schelvis woonde toen al in Zuid- land. “Mijn dochter is op een gege- ven moment gaan voetballen en ik werd gevraagd of ik het enige vrouwenteam wilde gaan trainen. Het was eerst een zevental. Ik heb meteen gezegd: daar gaan we een elftal van maken, want voetbal is elf tegen elf. Het jaar erop hebben we van de MO19 het tweede vrou- wenteam gemaakt.” Hij traint bij Zuidland het tweede en het vierde. “De binding is het aller- belangrijkste als je met succes een vrouwen- en meisjesafdeling wil runnen. Daarom trainen alle vrou- wen- en meisjesteams bij ons op dezelfde dagen, op maandag en woensdag. Als die binding er is, is de bereidheid er ook om bij elkaar in te vallen.”