VoetbalJournaal Voorne Putten, voorjaar 2019

17 Als winnen het doel is WWW.MOREFOOTBALLS.COM Met of zonder vliegende keep. Voor zijn laatste wedstrijd tegen Den Bommel kreeg Timo Lemmens van trouwe supporters van OVV 1 een fotoalbum in handen gedrukt. Het boek doorbladerend werd hij gepakt door de emotie. “Er staan foto’s in waarop mijn dochtertje voor het eerst op het voetbalveld was. Haar geboorte heeft heel veel met mij gedaan.” Hij had het nog zó uitgerekend: 1 juni met OVV de eerste ronde van de nacompetitie overleven, op donderdag 6 juni meedoen aan de sponsorfietstocht Alpe d’HuZes in Frankrijk en twee dagen later met OVV in de tweede ronde van de nacompetitie uitblinken. Alex(ander) Wagner kon zich, nadat de derde periodetitel op de laatste speeldag van de reguliere competitie naar Rhoon, dat notabene twee keer als kanonnenvlees voor OVV had gefungeerd, was gegaan, volledig concentreren op de beklimming van dé Nederlandse berg, bekend van de Tour de France. De komst van de kleine Nova, een klein jaar gele- den, veranderde het leven van de organisator van de Nationale Sport Vak- beurs in Gorinchem, die dit jaar op 13 en 14 november wordt gehouden, voorgoed. Het gaf hem het zetje om met voetbal- len op niveau te stoppen. Vol- gend seizoen draagt hij niet het groen en wit van OVV, maar het blauw en zwart van een ‘vrien- denteam’ bij fusieclub Poortu- gaal. “Natuurlijk heb ik er goed over nagedacht”, zegt de controle- rende middenvelder, die ‘pas’ 29 jaar is. “Ik ben ook niet over één nacht ijs gegaan. Mijn prio- riteiten zijn de afgelopen jaar steeds meer bij andere zaken komen te liggen. Werk, gezin en daar komt ook bij dat ik ook op mijn zestigste fatsoenlijk uit mijn bed moet kunnen komen en een ommetje wil kunnen maken.” De lange en ranke Lemmens werd in zijn carrière nogal eens getroffen door blessureleed. Als er iemand kan vertellen hoe het is om een knie-operatie te ondergaan, is het de inwoner van Schiedam wel. Vier keer “Ik had liever én gefietst én ge- voetbald”, zegt de 29-jarige centrale verdediger van OVV. Het meedoen aan de Alpe d’HuZes, de jaarlijkse sponsorwandel- en fietstocht voor kankerfonds KWF, stond al een tijdje op zijn ‘bucketlist’. “Los van dat het een prachtige uit- daging is, die berg met de fiets bedwingen, moest ik dit gewoon doen. Die ziekte moet de wereld uit. Dat kan alleen als er nog meer onderzoek wordt gedaan.” Hij reed die berg ook op voor zijn moeder, die tien jaar geleden overleed aan een progressieve vorm van longkanker. “Ze was pas 49 jaar. Belachelijk jong.” Met een paar goede maten uit Oostvoorne vormde hij team Timo Lemmens wil geen minuut van Nova missen Wél Alpe d’HuZes, maar géén nacompetitie voor Alex Wagner 0229759.pdf 1 11-6-2019 11:40:16 met onze kwaliteiten hadden we zeker tweede kunnen wor- den”, is hij niet erg te spreken over de OVV-prestatie. “We kunnen niemand de schuld ge- ven, alleen onszelf.” “De vierde plaats was niet goed genoeg. We begonnen nog goed met een duidelijke overwinning op Rhoon. Mis- schien heeft die wedstrijd ons zand in de ogen gegooid. We dachten op dezelfde manier door te gaan als vorig seizoen. In de vierde klasse konden we ons dat permitteren, in de der- de klasse duidelijk niet. Vooral oktober verliep dramatisch. We verloren in die maand alles. Tegen die achterstand hebben we het restant van het seizoen aangehikt. Uiteindelijk is dat ons ook opgebroken.” moest één van zijn knieën on- der het mes. Zijn laatste ope- ratie was in 2012. Het had een grote impact op zijn leven en zijn hobby. “Ik heb twee keer mijn kruisbanden afgescheurd van dezelfde knie. Ik had net een lange revalidatieperiode achter de rug toen het bij de eerste wedstrijd weer mis ging.” Zijn arts en fysiotherapeut leg- den hem geen voetbalverbod op, maar ze gaven wel aan dat hij zich in een risicogebied be- vond. “Ik moest er voorzichtig aan gaan denken om te stop- pen, was zo’n beetje de verta- ling van hun advies.” Lemmens hield zich daar, min of meer, half aan. De drang om meteen terug te keren op het veld was er niet, een nieuw re- validatieproces moest hij vol- gen of hij dat wilde of niet. “Na ruim anderhalf jaar begon het toch weer de kriebelen. Waar- om ook niet, heb ik bij mezelf afgevraagd.” Die gok leverde hem nog vijf mooie voetbaljaren op waarvan hij zegt dat hij ze nooit zou heb- ben willen missen. Zijn knie doet het nog best op wat ‘stijvigheid’ na. “Ik zal heel mijn leven thuis oefeningen moeten doen.” De overstap van OVV van de zondag naar de zaterdag is wel een indirecte reden van zijn besluit. “Vooral omdat we in één klap werden terugge- worpen qua niveau. Vanuit de club was en is het een begrij- pelijk besluit geweest, maar als speler streef je het hoogste na. We hadden twee fantasti- sche jaren achter de rug. Kam- pioen in de tweede klasse en ons gehandhaafd in de eerste klasse.” Even dacht hij erover om zijn heil elders te zoeken. “Er wa- ren wat contacten met ande- re zondagclubs in de eerste klasse, maar ik heb het niet gedaan. OVV is mijn cluppie geworden. Bovendien ging praktisch het hele elftal naar de zaterdag mee.” In de vierde klasse vonden Lemmens en zijn ploeggenoten weinig uit- daging. “Kampioen worden is altijd leuk, maar we zijn in dat jaar eerder slechter geworden dan beter”, concludeert hij. De optie om één keer te gaan trai- nen was er niet. “Omdat ik dat al deed”, gniffelt hij. “Ach, iedereen bij OVV wist dat ik geen trainingsbeest was. Ik leefde puur voor de wedstrijden.” 0181. “0181 is het kengetal van Oostvoorne. Toen we ons in- schreven wisten we niet veel beters te verzinnen”, zegt Wagner. In de maanden voor dé dag haalden hij en zijn team voor meer dan zesduizend euro sponsorgeld op. Geld dus dat gebruikt gaat worden om allerlei vormen van kanker het hoofd te bieden. Hij trainde hard en reed de re- creantenvariant van de Amstel Gold Race. Op een indoortrai- ner beklom hij ‘virtueel’ de be- kende berg in de Franse Alpen. “Met iedere bocht en iedere stijging nauwkeurig.” In de praktijk genoot hij als klimgeit van de ambiance. “Het was een unieke ervaring. Die mensen, die sfeer. Het was ook heel emotioneel. Iedereen heeft zijn eigen verhaal bij die ziekte.” Hij kwam er ook achter dat hij niet als klimmer geboren was. “Ach, dat wist ik natuurlijk wel. Ik ben meer van het doorstam- pen op de Hollandse wegen. Die zijn vooral vlak.” Met twaalf kilometer bergop werden op al zijn klimkwali- teiten een beroep gedaan. Op sommige stukken was het stij- gingspercentage twaalf, der- tien procent. Wagner: “Soms had je het gevoel dat je stil- stond.” Meedoen aan Alpe d’’HuZes deed hem in ieder geval het deels mislukte seizoen bij OVV vergeten. “FC Binnenmaas was de terechte kampioen, maar