VoetbalJournaal Vlaardingen, oktober 2017

WWW.MOREFOOTBALLS.COM DÉ WEBSHOP VOOR VOETBALLEN VLAARDINGEN 17 Michel Voogt zwaaide eind van vorige maand af als voorzitter van MVV’27. Dat deed hij in de wetenschap dat de Maaslandse club er goed voor staat. “We draaien al een paar jaar winst en we blijven berucht vanwege onze derde helft.” Een kleine 6600 inwoners telt Maasland, dat na de fusie met Schiplui- den en Den Hoorn tot de gemeente Midden-Delfland behoort. Ruim tien procent van Maasland is lid van MVV’27, een ongekende hoog percentage. “Je kunt wel zeggen dat MVV hier diepgeworteld is”, zegt Voogt (44). “We zijn een echte familieclub. Iedereen voelt zich hier thuis.” De 820 leden vieren ook dit sei- zoen nog het 90-jarig jubileum van de club. “1 mei, onze oprichtings- datum, was het begin van de acti- viteiten”, vertelt Voogt. “Voor de zomervakantie hebben we al van alles georganiseerd, maar we zijn nog niet klaar.” Een feestje vieren bij MVV, dan van onze club voetbalplaatjes die mensen kunnen sparen. De Albert Heijn hier op het dorp gaat deze verkopen. Ludiek en voor ons de eerste keer.” Heeft MVV dan helemaal geen zorgen? “Natuurlijk wel”, reageert Voogt. “De aanwas van onderaf is de laatste jaren een stuk min- der geworden. Er wordt hier in Maasland bijna niks gebouwd en huishouding. “Dat komt omdat we een stabiele basis hebben”, weet Voogt. “We hebben elf seniorenelf- tallen en daarnaast een aardige vrouwentak met drie senioren- teams en vier meisjesteams. Wij waren één van de eerste clubs in de regio met vrouwenvoetbal. We voetballen in de zaal en hebben ook G-voetbal. Er ligt een breed fundament.” kunstgrasopveld4. Dat is zoslecht geworden, dat is net beton. Ze heb- ben het wel eens over het spelen van betonvoetbal, maar teams die op dat veld spelen, doen dat daad- werkelijk ook”, lacht Voogt. Het onlangs gehouden Oktober- feest, een traditie bij MVV, was van- wege de negentigste verjaardag van de club nog grootser opgezet. “Begin van volgend jaar komen er als ze bouwen is dat een kleinscha- lig project wat weinig zoden aan de dijk zet. Het dorp is aan het vergrij- zen. Vroeger was het heel normaal dat we acht F- en E-teams hadden. Nu zitten we op vier. Schipluiden heeft er ook last van. Het is ietswat ons best zorgen baart.” Die terugloop van jonge voetballer- tjes heeft echter nog geen gevol- gen voor bijvoorbeeld de financiële kunnen ze wel. Thuiswedstrijden van het eerste elftal worden druk bezocht langs de lijn en in de kan- tine. “We zijn er berucht om, het hoort ook bij MVV”, gniffelt Voogt, die een voetballende zoon (14) en dochter (16) heeft. “Tot ver na de wedstrijd puilt onze kantine uit.” De club vaart er wel bij, want de kantineomzet is een aardige melkkoe. “We maken al een paar jaar goed winst. Die winst steken we meteen weer in de club om de accommodatie te vernieuwen. We hebben al het nodige gedaan de afgelopen jaren. Volgend jaar wacht ons een nieuw project: de kleedkamers. Zestien stuks in to- taal. Die moeten allemaal worden vernieuwd.” “We zijn in gesprek met de ge- meente over vervanging van het ‘MVV’27 is diepgeworteld in Maasland’ Michel Voogt met zijn dochter Naomi (16). “Je kunt beter vragen wat ik niet doe. Dan zijn we eerder klaar.” Leo van den Berg (58) is zo’n vrijwilliger die door een ringetje te halen is. Hij bekleedt bij MVV’27 talloze functies. “MVV vormt een belangrijk deel van mijn leven.” Als de eerste jeug- delftallen bij MVV tegen negenen af- trappen voor hun wedstrijd op zaterdag heeft Van den Berg er al een paar uur op- zitten. “We beginnen altijd rond zeven uur”, zegt Van den Berg. Met ‘we’ bedoelt hij zichzelf én Nico Gordijn. Zij vormen samen het wedstrijdsecretariaat van de Maaslandse club. “Nico doet de lagere senioren, ik de rest.” Die rest zijn de selectieteams bij de senioren, de junioren, de pupil- len, dames, meisjes, het G-voet- bal en de zaalvoetballers van de club. “Alles bij elkaar hebben we 43 teams”, rekent Van den Berg snel uit. Naast het wedstrijdsecretariaat doet hij ook nog de ‘was’ van de selectie, is hij scheidsrechter (op het veld én in de zaal) en zit hij na- mens het bestuur in de stichting die de velden van de club beheert. ling genoemd. “Dat moest ik een paar keer per dag doen.” De tweede nierdonor kwam van dichtbij: zijn vrouw. “Medisch bleek alles te kunnen, dus loop ik nu met een nier van haar in mijn lichaam”, zegt hij nuch- ter en alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Hij is zijn vrouw ontzettend dankbaar. “ ’s ochtends lag zij op de opera- tietafel, ’s middags was ik aan de beurt. ’s Avonds zaten we in het ziekenhuis gewoon aan de prak.” “Ik denk dat we het aardig op orde hebben hier”, schakelt Van den Berg even moeiteloos over op een ander onderwerp: Sportlink. De invoering ervan bezorgt menig wedstrijdsecre- taris en club kopzorgen, Van den Berg niet. “We werkten er al mee bij het zaalvoetbal, dus ik was er al bekend mee. Ieder- een moet even wennen, leiders, scheidsrechters. Vorige week kwam hier een team op bezoek van wie de leider geen idee had. Toen heb ik alles voor hem di- gitaal ingevuld. Het enige lasti- ge is dat sportlink er soms uit klapt. Daarom hebben we hier nog een aantal oude papieren wedstrijdformulieren achter de hand.” In een competitieseizoen zit zijn week vol met MVV. “De vrijdag probeer ik altijd wel vrij te hou- den”, zegt Van den Berg. “Maan- dag ben ik bij het zaalvoetbal, dinsdag doe ik ’smorgens de was, donderdag zit ik op de club en za- terdag is het hier in deze commis- siekamer volle bak. Vaak zijn we er al om zeven uur. Tegen zeven uur ’s avonds trekken we weer de deur achter ons dicht. En zondags wacht weer de was.” Hij doet het werk graag, al is dat, zoals hijzelf zegt in zijn eigen tempo. “Ik heb twee niertrans- plantaties achter de rug”, vertelt Van den Berg, die sinds 1999 in Maasland woont. “De eerste was in 1995. Toen heb ik mijn eerste donornier gekregen. Daar heb ik dertien jaar meegedaan. Toen bleek ook die nier aangetast door mijn ziekte.” Hij was vervolgens weer anderhalf jaar aangewezen op peritoneaal dialyse, buikspoe- Leo van den Berg gouden kracht bij MVV’27