VoetbalJournaal Langstraat, november 2018

11 Als winnen het doel is WWW.MOREFOOTBALLS.COM Puur. Voetbal. Teamkleding met de perfecte pasvorm. De cirkel is voor Kees van Loon rond bij Uno Animo Na een lange carrière als speler en trainer heeft Kees van Loon (56) nu de touwtjes in handen bij de club waar het voor hem allemaal begon: Uno Animo. De hoofdcoach geniet enorm bij de tweedeklasser, waar hij de coach is van zijn twee eigen zonen Rick en Ruben. Kees van Loon doorliep als jonge jongen uit Loon op Zand vroeger de selectieteams van Uno Animo en debuteerde op 15-jarige leeftijd in het eerste team. Na periodes bij onder meer FC Den Bosch, DESK en Longa,keerdehijalsvoetballervoor twee seizoenen terug op het oude nest. In die periode behaalde hij ook zijn trainersdiploma. Ook als trainer bewandelde de gedreven Van Loon een pad langs vele verenigingen, om vervolgens wederom terug te keren bij zijn oude liefde. Via RKTVV, de amateurs vanWillem II, OJC Rosmalen, UNA, DESK (een periode van zeven jaar), Taxandria, Longa en Sliedrecht werd Van Loon twee jaar geleden assistent van Stefan Brok bij ‘Uno’. Toen Brok aankondigde te vertrekken begon het weer te kriebelen bij Van Loon en met zijn aanstelling als hoofdtrainer is de cirkel voor het voetbaldier bij Uno Animo helemaal rond. “Ik ben speler en trainer van vele mooie clubs geweest. Vooral mijn periodes als trainer van UNA en DESK waren schitterend, maar ‘Uno’ is toch altijd mijn club gebleven. Ik ben er opgegroeid, mijn zoons spelen er al jaren en ik ken daardoor nog altijd vele mensen bij de vereniging. Mijn keuze om twee seizoenen geleden assistent te worden en ook mijn aanstelling als hoofdtrainer zijn gebaseerd op clubliefde en dit is denk ik ook direct mijn laatste klusje in het amateurvoetbal”, legt Van Loon uit. De dorpsclub uit Loon op Zand, met ongeveer 500 leden, speelt dit sei- zoen al voor het achtste seizoen op een rij in de tweede klasse, een zeer knappe prestatie voor een vereni- ging die spelers niet betaalt en het qua aanwas in de selectie moet hebben van de eigen jeugd. “Het is prachtig wat de club heeft bereikt. Zes of zeven spelers uit dit team spelen al samen sinds de F-jeugd, de club plukt de vruchten van een gouden generatie. Ik kan bijna alle jongens uit het team ook al jaren.” Ook zonen Rick en Ruben behoren tot die lichting. “Het is erg leuk om trainer te zijn van mijn eigen kinde- ren. Ik begeleid ze als voetbalvader al jaren en deze situatie is dan uiter- aard zeer speciaal.” Het seizoen is nog maar net be- gonnen, maar het hoogtepunt van het jaar heeft Uno Animo mogelijk al beleefd. Door goede resultaten vorig seizoen in het bekertoernooi mocht de tweedeklasser in au- gustus meedoen aan de voorron- de van het hoofdtoernooi van de landelijke KNVB-Beker. In eigen huis ging Uno Animo onderuit te- gen tweededivisionist VVSB met 1-6, maar Van Loon en zijn spelers genoten van de wedstrijd en de sfeer. “Het was een prachtige dag en ik hoop dat de jongens veel geleerd hebben van de wedstrijd. Samen moeten we ervoor gaan zorgen dat Uno Animo ook volgend seizoen in de tweede klasse speelt.” Alles op het gebied van voetbal 0216605.pdf 1 17-8-2018 9:56:4 Blauw Wit’81 gaat voor elkaar door het vuur Dat optimisme van Loonen helpt Van Beek en diens ploeggenoten om door te gaan. De band wordt sterker, omdat ze elke week weer graag willen winnen voor ‘Koen- tje’. “In een dorp gaat iedereen so- wieso al tot een bepaalde hoogte voor elkaar door het vuur. Je kent elkaar door en door, weet bij wij- ze van spreken hoe de hond van je teamgenoten heet. Maar dit maakt je nog wat hechter.” De sfeer binnen het team zorgt er mede voor dat Van Beek nog niet aan stoppen denkt. “Ik vind het nog veel te leuk. De kleedkamer- humor, de gezelligheid, het biertje na de wedstrijd: het is allemaal aanwezig bij onze club. We be- landen regelmatig bij een uitwed- strijd in een of andere plaatselijke kroeg met de tegenstanders, dat is mooi. Dat wil ik nog niet missen.” Over die humor: “Op de laatste speeldag van het seizoen hebben we altijd een soort ludieke prijsuitreiking. Bart van Beek is inmiddels alweer 36 jaar oud, maar nog altijd een onmisbare pion in de defensie van Blauw Wit’81. In de afgelopen vijftien jaar maakte hij mooie hoogtepunten mee met de club, waar hij zich thuis voelt. Ook was er één inktzwart dieptepunt, dat de selectie dichterbij elkaar heeft gebracht. Vorige maand kre- gen Bart van Beek en zijn ploeggeno- ten een flinke klap te verwerken, toen Koen Loonen, een gewaardeerd selectielid, overleed aan de gevolgen van een zeldzame vorm van kanker. Hij voetbalde vanaf zijn zeventiende in het eerste van Blauw Wit’81, een jaar later kreeg hij de diag- nose. Hij vocht drie jaar tegen de ziekte, leek genezen, maar toen het terugkwam, overleed Loonen aan de gevolgen. Op indrukwek- kende wijze werd er afscheid genomen van ‘Koentje’, bij Blauw Wit’81. “Hij was altijd zo positief. De clown in de kleedkamer, echt een sfeermaker.” Zijn optimisme viel op. “We hebben nooit aan hem ge- merkt dat hij ziek was, terwijl hij zo lang heeft gevochten. Een dag voor zijn overlijden hebben we als team afscheid van hem genomen, toen drong het pas echt door. Dat was heel bijzonder. Bij zijn uitvaart hebben we een ereronde gelopen over het veld met zijn kist.” Van Beek heeft een kant van zijn teamgenoten gezien die hij nog niet kende. “Na die ereronde ston- den we met alleen nog de achttien selectiespelers om de kist, wach- tend op de begrafenisonderne- mer. Toen hebben we met z’n al- len keihard staan janken. Normaal zie je alleen de stoere kant van die gasten, het haantjesgedrag, maar nu hebben we elkaar op een hele andere manier leren kennen.” Loonen zal nooit worden verge- ten. “Op de aanvoerdersband staat zijn naam met de tekst ‘samen sterk’, zo lijkt het toch alsof hij elke wedstrijd meedoet. Dat was namelijk zijn lijfspreuk geworden. Daarnaast is er een bokaal naar hem vernoemd, voor de meest strijdlustige jeugdspeler, dat past heel goed bij Koentje.” Foto: MauriceSmeets Dan worden bijvoorbeeld de spe- lers die de mooiste goals hebben gemaakt of de meeste gele kaar- ten hebben gepakt in de spot- lights gezet. Nu hadden ze voor mij ook een soort prijs, ik kreeg een rollator als ‘oude bok’ van het team. Dat vind ik mooie humor.” Maar hij voelt zich nog fit genoeg om mee te draaien. “Ik ben in de afgelopen jaren steeds verder naar achteren gezakt, ben nu laatste man, maar dat gaat nog prima. Ik heb altijd gezegd dat ik op mijn 35ste wilde stoppen, maar vind het gewoon nog veel te leuk. Ik kan me ook echt ver- heugen op een nieuw seizoen. Ik stop pas als ik uit de toon val. Ik hoop dat ik afscheid neem doordat iemand me uit de basis speelt, het stokje overneemt en ik rustig toe kan gaan kijken van- af de bank.”