VoetbalJournaal Etten-Leur, voorjaar 2019

11 Elke zin die Wim van den Bemt (72) uitspreekt, klinkt vol liefde. Liefde voor Internos, voor het blauw-geel en voor het voetbal. In magere en vette jaren, Van den Bemt staat ook op zijn 72ste altijd klaar voor de club van Etten. Van den Bemt met hart en ziel voor Internos Het is uitgestor- ven op het com- plex van Inter- nos, alleen Wim van den Bemt drentelt wat door het gebouw. Hij is haast iedere dag bij de club. “Toen mijn vrouw overleed, had ik thuis depressief kunnen wor- den, maar ik heb mijn volledige ziel en zaligheid in de club ge- stopt.” De club lijkt de weg naar boven te hebben gevonden, sinds de winterstop. Het was even wen- nen, voetballen in de kelder- klasse op zaterdag. “Ik hoop dat we hier met een bloedgang uit weg komen, dit voetbal is soms niet om aan te zien”, is Van den Bemt duidelijk. “Maar we moeten dat wel stap voor stap doen, niet te snel willen gaan.” Goede resultaten zijn belang- rijk voor de gemoedstoestand van de Internosser in hart en nieren. “Ik zit nu een stuk beter in mijn vel dan wanneer we veel verliezen. Ik herinner me de ne- derlaag bij DVO’60 nog goed, vlak voor de winterstop. Daar baalde ik verschrikkelijk van.” HUWELIJK De club is zijn leven, hij begon als 12-jarige met voetballen bij Internos en ging nooit meer weg. “Ik heb hier zo veel mee- gemaakt, daar kan ik een boek over schrijven. Je krijgt vanzelf een soort binding, vergelijk- baar met het huwelijk. Je gaat er alleen niet mee naar bed. Of ja, toch wel: met de zorgen.” En de afgelopen jaren kende Internos veel zorgen. Het ging niet goed, de club viel uiteen en van een duidelijke struc- tuur was geen sprake. Inmid- dels is alles anders, oordeelt Van den Bemt. “Een groepje is erachter gaan staan en heeft alles weer op de rit gekregen: alle teams hebben leiders en trainers, kunnen twee keer per week trainen, we hebben pu- pillentrainingen op woensdag- middag en genoeg vrijwilligers. Het is weer gestructureerd bij Internos, iedereen weet waar hij of zij moet zijn.” Van den Bemt heeft zelf nooit gedacht aan opstappen, ook niet toen het minder ging. “Je moet je club nooit verlaten, ie- dere vereniging heeft vette én magere jaren.” Hij was voorzit- ter in de tijd dat Internos zijn vetste jaren beleefde, toen de club verhuisde van de Lage Banken naar de Olympiade én de Hoofdklasse haalde. “Het is altijd fijn als je eerste hoog speelt, daar plukt je hele ver- eniging de vruchten van.” STOPPERSPIL Hij speelde zelf één wedstrijd in het eerste, verder kwam hij niet vanwege een drukke baan. Hij stond achterin, was laatste man, wat in die tijd nog stop- perspil genoemd werd. Van den Bemt kwam bij Internos toen hij 12 jaar oud was. “We speel- den achter café De Brouwer aan de Bisschopsmolenstraat. We hadden twee kleedruimtes luyten.nl | voor je inboedelverzekering... l verz ekering... Als winnen het doel is WWW.MOREFOOTBALLS.COM met ieder één douche, de rest kon zich afspoelen met een panneke water. Die douches waren al best een luxe, veel mensen hadden dat thuis in die tijd niet eens.” Vanaf hun zes- tiende gingen de voetballers na iedere wedstrijd het café in. Het zijn dit soort herinnerin- gen waardoor Van den Bemt zich zo verbonden voelt aan de club. In iedere zin klinkt de trots voor Internos door, zijn liefde voor het blauw met geel. Tegenwoordig heeft hij geen officiële titel meer, maar als manusje-van-alles wordt hij door iedereen binnen de club gewaardeerd. Hij assisteert bij de trainingen waar nodig, helpt de onder- houdsploeg zo nu en dan een handje en is op zaterdag de hele dag bij de club. Het zijn dit soort mensen die een vereni- ging draaiende houden. En zo is Internos ook onmisbaar voor Van den Bemt. Hij is ervan overtuigd dat het vlaggenschip de juiste richting op vaart en benadrukt hoe belangrijk dat is voor de rest van de vereniging. Want als het vlaggenschip de juiste koers vindt en de wind in de zeilen krijgt, vaart de rest van de vloot in het kielzog gretig mee. Wie op een zater- dag het knusse sportpark De Hoek- schop op wandelt, heeft een grote kans om iemand van de familie Van de Klundert te- gen het lijf te lopen. Piet zorgt er samen met zijn kameraden Piet Rovers en Ad van den Langenberg dagelijks voor dat het complex spic en span blijft. Kleinzoon Luc keept in DHV 1 enmeestal staat Martin als voorzitter én supporter langs de lijn aan de Bloemendaalse Zeedijk. Doordeweeks is Martin druk in de weer als mede-eigenaar van het 80 jaar oude familiebedrijf Plaatwerk- en Konstruktiebedrijf Van de Klun- dert, dat metaalproducten levert voor verschillende marktsegmen- ten. Op zijn bedrijfskantoor langs de A16 praat hij zijn bezoek bij over zijn hechte band met DHV. Die band bestaat al heel lang. Vader Piet maakte met zijn forse postuur furore als keeper van DHV en werd later leider van zijn zoon Martin, die Martin van de Klundert: al bijna 12,5 jaar de trotste voorzitter van DHV DHV loopt als een rode draad door het leven van de familie Van de Klundert. Piet was er jarenlang keeper en tegenwoordig zeer actief bij het klusgroepje, zijn zoon Martin (47) is bijna 12,5 jaar voorzitter van de club en zijn zoon Luc (18) is keeper van het eerste team. “De liefde voor DHV zit diep.” als aanvaller alle jeugdteams van de club doorliep en daarna jaren- lang in het eerste speelde van de zaterdagclub. Martin heeft twee periodes van drie jaar bij voetbal- vereniging Seolto gespeeld. Na een mooie tijd in Zevenbergen, alwaar hij de eerste klasse bereikte, keer- de hij op zijn 30ste terug bij DHV in Zevenbergschen Hoek, waar hij vanaf dat moment niet meer zou vertrekken. Vervolgens rolde hij vanuit onder andere de functie ‘meevoetbal- lende hoofdtrainer’ in de rol als bestuurder, waarvan nu bijna 12,5 jaar als voorzitter. “Het gaat goed met DHV en ik geniet enorm van de hechte verenigingscultuur bij de club.” Het keepersvirus heeft Martin nooit gegrepen, maar zijn eigen zoon Luc erfde wél de genen van opa Piet. Luc verdedigt nu als jonkie op zijn achttiende al het doel van DHV 1. Martin begint helemaal te glunde- ren als zijn zoon ter sprake komt. “Ik vind het geweldig dat Luc in het eerste keept en bij thuisduels zijn mijn vader en ik altijd aanwezig om hem aan te moedigen”, zegt hij. “Of ik zelf nog speel? Ik trap een balletje mee bij het 45+ team en soms bij DHV 3. En ik begeleid samen met Fred Mouwen op de zaterdagen DHV 2.” In het knusse kantoor van Martin hangen gesigneerde shirts van Ajax, PSV en Feyenoord en hij heeft een seizoenkaart van NAC Breda. De ondernemer heeft een echt voetbalhart, dat vooral klopt voor DHV. “De liefde voor DHV zit diep. We zijn een klei- ne en hechte club, hebben iets meer dan 180 leden. We hebben een goed bestuur, een geweldige groep aan vrijwilligers, de be- trokkenheid is hoog van de leden en hierdoor gaat er bijna nooit iemand weg. Gelukkig is ons le- denaantal licht gestegen, dus we kunnen stellen dat het goed gaat met de club.”