PRESENTATIEGIDS 2014 - 2015 SV ARC
•
15
LUCA, QUINTEN EN MICHAEL OVER TWEEDE WORDEN
door Nick Bouman
Ik ontmoet Michael Koen, Quinten Geleijnse
en Luca Marck en vraag ze als eerste of
ze weten wie Joop Zoetemelk is. Er klinkt
een lach en Michael zegt: “Dat is toch die
wielrenner die altijd tweede werd in de Tour?”
Ik knik bevestigend. Deze drie mannen weten
wat tweede worden is. In de afgelopen 7
seizoenen was steeds die plek hun deel. Is het
een vloek of is het wat anders. Daar gaan we
achter komen.
Eerst maar even voorstellen: Michael is 17
jaar, heeft zijn VWO gehaald en gaat rechten
studeren in Leiden. Hij is de keeper van
het team, chillt daarnaast graag en houdt
van autorijden. Ook vriendin Marlotte is al
twee jaar een hobby van hem. Quinten is
de oudste, 18 jaar, studeert bedrijfskunde in
Rotterdam en is de linksback; houdt ook van
chillen en heeft geen vriendin (“maar dat is
niet erg”). Luca is 17 jaar, zit in 5 VWO op
het Scala en is rechtsbuiten. Chillt ook graag
en heeft ook geen vriendin, maar bij hem is
dat een momentopname.
WE WAREN ER ZO DICHTBIJ
De A3 zou kampioen worden; spelers,
begeleiding en ‘kenners’ wisten het zo goed
als zeker. “De focus is goed voor zaterdag”,
vertelde trainer Frank mij voor vertrek en
rekende ‘s avonds op een mooi stukje op de
site en dat beloofde ik hem.
In neem het drietal even mee terug naar die
3e mei. Quinten: “We kenden Alkmania niet
“Kampioen worden is meer dan
een paar wedstrijdjes winnen”
Het voetbalseizoen is voorbij. Elk jaar is er vaak weer een andere afloop. De
jeugdvoetballers die ik op een mooie avond in juni tref weten eigenlijk al hoe het elk
seizoen afloopt. Je mag ze gerust ‘ervaringsdeskundigen’ noemen.
er te makkelijk over denken. “Dat het wel
goed zou komen.” Voer voor psychologen
dus. Ook bij de fanatieke en nimmer
aflatende begeleiding Frank Burghouwt,
Bartel Geleijnse en Paul Marck kwam de klap
hard aan. Maar na wat zelfkritiek, hoofdpijn,
frustratie en slapeloze nachten staan de
mannen er wel weer en werden ze beloond
en mogen ze komend seizoen met een heuse
selectietrainer de A2 gaan vormen.
WE ZIJN ECHTE ARC’ERS
Een collectief. Zo mag je de nieuwe A2 wel
noemen. Wanneer ik vraag wat deze groep
jongens typeert gaan de mannen helemaal
los. Kort samengevat komt het hier op neer:
Het is een hecht team, dat elkaar door en
door kent. Ze hebben geen geheimen voor
elkaar. Ze zijn er voor elkaar en kunnen
klappen voor elkaar opvangen. Ook buiten
het veld zijn het vrienden. Zo hebben ze het
afgelopen WK veel met elkaar naar wedstrij-
den gekeken en zijn er zeven man samen op
vakantie naar Bulgarije geweest. We kennen
elkaar al jaren. Ook hebben we geen ambi-
tie om naar de selectie te gaan. We willen bij
elkaar blijven.
Als ik vraag of dat het ideale trainingskamp
zal worden, wordt er hartelijk gelachen. Om
met Theo Reitsma in 1988 te spreken is de
komende A2 een goed stel. Dat schept ver-
wachtingen, of niet? Quinten: “Het team is
wat ertoe doet. We zijn echte ARC’ers. Ook
helpen we bij andere activiteiten. ARC’er zijn
stimuleert en dat gaan we in het veld probe-
ren te laten zien volgend seizoen.”
“Volgend seizoen ook voor het eerste met
een trainer die niet een onzer vaders is. Wel
goed hoor vind ik. Een andere kijk erop is
niet erg en geeft een nieuwe impuls”, aldus
Luca. Michael: “We gaan in de 1e klasse
spelen en dat is best een uitdaging. En wat
het resultaat wordt? Dat zien we wel. Nee, ik
zeg dat we ons moeten handhaven en niet
dat we tweede worden.”
We sluiten af en bij het afscheid geef ik ze
iets bemoedigends mee: “In 1980 won Joop
Zoetemelk de Tour en liet zien dat het toch
kon.” De mannen lachen. We gaan kijken of
het seizoen 2014-2015 voor hen zo eindigt
als in 1980 de Tour van Joop. Wat is ten-
slotte een mens zonder hoop?
en moesten nog twee wedstrijden tegen hen
spelen. de warming up ging al niet lekker.
En dan kom je toch 1-0 voor. Dan denk je
nu gaan we door.” “Dan speelt er toch in
je hoofd wat we al zo vaak meegemaakt
hebben. Moesten we ook nog eens op
gewoon gras. Niet bepaald onze favoriete
ondergrond en ondanks dat we onze normale
voorbereiding hadden gehad ging het
mis”, vertelt Luca en weer zie je zijn gezicht
betrekken. Michael: “Ja en dan ben je niet
scherp en binnen 8 minuten lagen er drie
ballen achter me in het net. Toen was het in
de rust stil. Wat irritaties, maar we schoven
het niet op elkaar af. Dus toch gemotiveerd
het veld weer in en ervoor gaan.” Quinten:
“Dan valt vlak na de rust de 3-2 en doe
je een extra stapje, maar langzaam merk
je dan; het gaat weer niet lukken. Het liep
gewoon niet. We waren er zo dichtbij en toch
weer niet. Dan realiseer je je dat kampioen
worden meer is dan een paar wedstrijdjes
winnen.”
VOER VOOR PSYCHOLOGEN
Na de wedstrijd verwerkt iedereen het op
zijn eigen manier. Quinten bleef lang op het
veld liggen; anderen draaien de film van
zeven jaar even terug. In de D3, C4, C3, B4,
B3 en nu in de A3 weer die zo ondankbare
tweede plaats. “Dat zit echt in het koppie”,
zegt Luca en Quinten vraagt zich af of het
dan toch geen mentale kwestie is of dat ze
